ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

[ Ή αλλιώς η ανάρτηση που καθυστέρησε 4 μήνες… ]

Μετά από πολύ καιρό γράφω ξανά post εδώ. Κάθομαι μπροστά από την οθόνη, πληκτρολογώ προτάσεις και τις σβήνω, ξαναπληκτρολογώ, πάλι κάτι δεν μου κάθεται καλά… Η αλήθεια είναι πως σαν να ξέμαθα κάπως πώς είναι να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου με σκοπό να τις εκθέσεις. Παλιότερα, συνήθιζα να κάνω ένα πλάνο στο μυαλό μου, για το τι θα γράψω. Αλλά, δεν θα το κάνω τώρα! Ό,τι διαβάσετε από εδώ και πέρα θα είναι οι σκέψεις μου αυτή η στιγμή.

Χάθηκα για πολύ καιρό από την blog-ο-σφαιρα… Χάθηκα γιατί από το Σεπτέμβιο βιώνω μια φάση λίγο περίεργη. Σαν να άλλαξα δέρμα ή καλύτερα σαν να ωρίμασα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Το Σεπτέμβριο ξεκινώντας το 5ο έτος στη σχολή αισθάνθηκα σαν να βουτάω ξαφνικά στα πολύ βαθιά. Ούσα πιο ανέμελη και χαλαρή από τις καλοκαιρινές διακοπές, από την πρώτη μέρα κλήθηκα να κάνω πράγματα που μου φαινόταν ότι είμαι πολύ «λίγη» για να τα φέρω εις πέρας. Και το πιο πιεστικό ήταν ότι δεν υπήρχε ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Οι καταστάσεις απαιτούσαν να είσαι σβέλτος, αποφασιστικός και σταθερός σε ό,τι κάνεις. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή, δεν είχα πολλή πίστη στον εαυτό μου. Με αποτέλεσμα, όλα να τα κάνω χάλια! Έτσι πάει… Όταν δεν εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου και συνεχώς αυθυποβάλλεσαι πως όλα θα τα κάνεις σκατά, ε, όλα θα τα κάνεις σκατά! Είναι νόμος! Πιάνοντας λοιπόν κατά μία έννοια πάτο, σκέφτηκα πως δεν γίνεται να υποτιμώ τον εαυτό μου. Δεν γίνεται να τα έχουν καταφέρει χιλιάδες πριν από εμένα και να μην μπορώ εγώ! Και δούλεψε… Έγινε το κλικ. Μια-δυο φορές αρκούσαν! Είδα την κατάσταση με ηρεμία, χωρίς το φόβο του λάθους. Κι έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους. Πράγματα που στην αρχή μου φαίνονταν βουνό, πια τα έκανα μηχανικά.

Όμως, πέρα από αυτά τα πρακτικά ζητήματα, σύντομα ήρθα αντιμέτωπη με μια άλλη πραγματικότητα, κι ένα κάπως πιο ουσιαστικό ζήτημα από το αν θα μπορέσω να τρυπήσω καλά τον ασθενή για να του πάρω αέρια αίματος ή αν θα πω στον καθηγητή το σωστό φάρμακο σε χρόνο dt όταν με ρωτά πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κύριο Χ που ήρθε με έμφραγμα στο νοσοκομείο. Γρήγορα, συνειδητοποίησα πολύ καλά πως όλα αυτά δεν τα κάνω για να αποδείξω σε μένα και στους άλλους ότι μπορώ να κάνω κάποια πράγματα κι ότι κατέχω καλά κάποιες θεωρητικές γνώσεις. Όλα αυτά κάποια στιγμή, που δεν αργεί και πολύ, θα κληθώ να τα εκτελέσω μόνη μου. Τότε που θα έχω έναν άνθρωπο απεναντί μου, σε μια δύσκολη και επείγουσα, κατά μεγάλη πιθανότητα, κατάσταση. Και δεν θα υπάρχει κάποιος να με βοηθήσει. Ούτε ο ειδικεύομενος, ούτε ο καθηγητής, κανένας! Μόνο ο εαυτός μου! Το να συνειδητοποιείς, λοιπόν, πόσο μεγάλη ευθύνη έχεις για τόσους συνανθρώπους σου, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να χωνέψεις, όταν αρχίζεις να το σκέφτεσαι πολύ σοβαρά.

Σε αυτούς του 4 μήνες, κοιμήθηκα πολλές φορές πάνω στο βιβλίο στην προσπάθειά μου να διαβάσω ύστερα από μια εξαντλητική μέρα, ξάπλωσα πολλές φορές στο κρεβάτι με τύψεις ότι εκείνη την ημέρα δεν την είχα εκμεταλλευθεί σε διάβασμα όσο θα έπρεπε, είδα ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους μπροστά στα μάτια μου, και την καρδιά ανθρώπων που έρχονταν στα επείγοντα με ανακοπή να ξαναχτυπά στο μόνιτορ. Είδα γιατρούς να ειρωνεύονται τον θάνατο και να κάνουν την πιο κυνική ανακοίνωση θανάτου που θα μπορούσα να διανοηθώ στους συγγενείς και γιατρούς να σκίζονται για να φέρουν μια δύσκολη κατάσταση σε πέρας ή να χαϊδεύουν στοργικά τον ασθενή τους. Και κάπως έτσι άρχισα να εκτιμώ πολλά πράγματα που τα θεωρούσα δεδομένα. Άρχισα να ξυπνώ κάθε μέρα και να λέω «ευχαριστώ» για όλα όσα έχω την ευκαιρία να κάνω και να δω.

Σε μια συζήτηση με μεγαλύτερη φίλη μου, σε κάποιο διάλειμμα μιας εφημερίας, κατάκοπη όπως ήμουν της κάνω: Θα ήθελα τώρα να ξαναγινόμουν παιδί, να γυρίσω στην αγκαλιά της μητέρας μου! Να μην έχω καμια έγνοια, κανένα άγχος! Απλά, να απολαμβάνω την φροντίδα της και τη στοργή της. Γίνεται;
Μου αντέτεινε ομολογουμένως αφοπλιστικά: Την απάντηση την ξέρεις! Πια οι ασθενείς σου είναι αυτοί που χρειάζονται την φροντίδα σου και τη στοργή σου. Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατό τους, υπάρχεις μόνο εσύ, κοίτα να στέκεσαι εμπόδιο κι όχι να διευκολύνεις τη μετάβαση!
Αυτή η σκηνή κι αυτά τα λόγια από εκείνη τη μέρα έχουν χαραχθεί πολύ καλά μέσα μου…

Προσπαθώ, κάθε μέρα, να γίνομαι όσο γίνεται καλύτερη, να σταματήσω να παρακοκουθώ τρένα με ευκαιρίες να περνούν και να τα αφήνω να χάνονται στον ορίζοντα. Προσπαθώ να χαράξω το δρόμο μου και να γίνω αρχιτέκτονας του μέλλοντος μου όπως εγώ το φαντάζομαι. Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος!

Και κάπως έτσι είναι που συνειδητοποιείς πως αρχίζεις να ενηλικιώνεσαι και να ωριμάζεις όχι όταν κλείσεις ένα συγκεκριμένο αριθμό χρόνων σε αυτόν τον πλανήτη, αλλά όταν η καθημερινότητα και η ζωή σε σπρώξουν στον ωκεανό φωνάζοντάς σου: ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΚΤΗ! Αν και ξέρω πως ακόμα δεν έχω φθάσει στα πολύ βαθιά… Προετοιμάζομαι όμως!