ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

image

[ Ή αλλιώς η ανάρτηση που καθυστέρησε 4 μήνες… ]

Μετά από πολύ καιρό γράφω ξανά post εδώ. Κάθομαι μπροστά από την οθόνη, πληκτρολογώ προτάσεις και τις σβήνω, ξαναπληκτρολογώ, πάλι κάτι δεν μου κάθεται καλά… Η αλήθεια είναι πως σαν να ξέμαθα κάπως πώς είναι να αποτυπώνεις τις σκέψεις σου με σκοπό να τις εκθέσεις. Παλιότερα, συνήθιζα να κάνω ένα πλάνο στο μυαλό μου, για το τι θα γράψω. Αλλά, δεν θα το κάνω τώρα! Ό,τι διαβάσετε από εδώ και πέρα θα είναι οι σκέψεις μου αυτή η στιγμή.

Χάθηκα για πολύ καιρό από την blog-ο-σφαιρα… Χάθηκα γιατί από το Σεπτέμβιο βιώνω μια φάση λίγο περίεργη. Σαν να άλλαξα δέρμα ή καλύτερα σαν να ωρίμασα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:
Το Σεπτέμβριο ξεκινώντας το 5ο έτος στη σχολή αισθάνθηκα σαν να βουτάω ξαφνικά στα πολύ βαθιά. Ούσα πιο ανέμελη και χαλαρή από τις καλοκαιρινές διακοπές, από την πρώτη μέρα κλήθηκα να κάνω πράγματα που μου φαινόταν ότι είμαι πολύ «λίγη» για να τα φέρω εις πέρας. Και το πιο πιεστικό ήταν ότι δεν υπήρχε ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Οι καταστάσεις απαιτούσαν να είσαι σβέλτος, αποφασιστικός και σταθερός σε ό,τι κάνεις. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή, δεν είχα πολλή πίστη στον εαυτό μου. Με αποτέλεσμα, όλα να τα κάνω χάλια! Έτσι πάει… Όταν δεν εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις σου και συνεχώς αυθυποβάλλεσαι πως όλα θα τα κάνεις σκατά, ε, όλα θα τα κάνεις σκατά! Είναι νόμος! Πιάνοντας λοιπόν κατά μία έννοια πάτο, σκέφτηκα πως δεν γίνεται να υποτιμώ τον εαυτό μου. Δεν γίνεται να τα έχουν καταφέρει χιλιάδες πριν από εμένα και να μην μπορώ εγώ! Και δούλεψε… Έγινε το κλικ. Μια-δυο φορές αρκούσαν! Είδα την κατάσταση με ηρεμία, χωρίς το φόβο του λάθους. Κι έπειτα όλα πήραν το δρόμο τους. Πράγματα που στην αρχή μου φαίνονταν βουνό, πια τα έκανα μηχανικά.

Όμως, πέρα από αυτά τα πρακτικά ζητήματα, σύντομα ήρθα αντιμέτωπη με μια άλλη πραγματικότητα, κι ένα κάπως πιο ουσιαστικό ζήτημα από το αν θα μπορέσω να τρυπήσω καλά τον ασθενή για να του πάρω αέρια αίματος ή αν θα πω στον καθηγητή το σωστό φάρμακο σε χρόνο dt όταν με ρωτά πώς θα αντιμετωπίσουμε τον κύριο Χ που ήρθε με έμφραγμα στο νοσοκομείο. Γρήγορα, συνειδητοποίησα πολύ καλά πως όλα αυτά δεν τα κάνω για να αποδείξω σε μένα και στους άλλους ότι μπορώ να κάνω κάποια πράγματα κι ότι κατέχω καλά κάποιες θεωρητικές γνώσεις. Όλα αυτά κάποια στιγμή, που δεν αργεί και πολύ, θα κληθώ να τα εκτελέσω μόνη μου. Τότε που θα έχω έναν άνθρωπο απεναντί μου, σε μια δύσκολη και επείγουσα, κατά μεγάλη πιθανότητα, κατάσταση. Και δεν θα υπάρχει κάποιος να με βοηθήσει. Ούτε ο ειδικεύομενος, ούτε ο καθηγητής, κανένας! Μόνο ο εαυτός μου! Το να συνειδητοποιείς, λοιπόν, πόσο μεγάλη ευθύνη έχεις για τόσους συνανθρώπους σου, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να χωνέψεις, όταν αρχίζεις να το σκέφτεσαι πολύ σοβαρά.

Σε αυτούς του 4 μήνες, κοιμήθηκα πολλές φορές πάνω στο βιβλίο στην προσπάθειά μου να διαβάσω ύστερα από μια εξαντλητική μέρα, ξάπλωσα πολλές φορές στο κρεβάτι με τύψεις ότι εκείνη την ημέρα δεν την είχα εκμεταλλευθεί σε διάβασμα όσο θα έπρεπε, είδα ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους μπροστά στα μάτια μου, και την καρδιά ανθρώπων που έρχονταν στα επείγοντα με ανακοπή να ξαναχτυπά στο μόνιτορ. Είδα γιατρούς να ειρωνεύονται τον θάνατο και να κάνουν την πιο κυνική ανακοίνωση θανάτου που θα μπορούσα να διανοηθώ στους συγγενείς και γιατρούς να σκίζονται για να φέρουν μια δύσκολη κατάσταση σε πέρας ή να χαϊδεύουν στοργικά τον ασθενή τους. Και κάπως έτσι άρχισα να εκτιμώ πολλά πράγματα που τα θεωρούσα δεδομένα. Άρχισα να ξυπνώ κάθε μέρα και να λέω «ευχαριστώ» για όλα όσα έχω την ευκαιρία να κάνω και να δω.

Σε μια συζήτηση με μεγαλύτερη φίλη μου, σε κάποιο διάλειμμα μιας εφημερίας, κατάκοπη όπως ήμουν της κάνω: Θα ήθελα τώρα να ξαναγινόμουν παιδί, να γυρίσω στην αγκαλιά της μητέρας μου! Να μην έχω καμια έγνοια, κανένα άγχος! Απλά, να απολαμβάνω την φροντίδα της και τη στοργή της. Γίνεται;
Μου αντέτεινε ομολογουμένως αφοπλιστικά: Την απάντηση την ξέρεις! Πια οι ασθενείς σου είναι αυτοί που χρειάζονται την φροντίδα σου και τη στοργή σου. Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατό τους, υπάρχεις μόνο εσύ, κοίτα να στέκεσαι εμπόδιο κι όχι να διευκολύνεις τη μετάβαση!
Αυτή η σκηνή κι αυτά τα λόγια από εκείνη τη μέρα έχουν χαραχθεί πολύ καλά μέσα μου…

Προσπαθώ, κάθε μέρα, να γίνομαι όσο γίνεται καλύτερη, να σταματήσω να παρακοκουθώ τρένα με ευκαιρίες να περνούν και να τα αφήνω να χάνονται στον ορίζοντα. Προσπαθώ να χαράξω το δρόμο μου και να γίνω αρχιτέκτονας του μέλλοντος μου όπως εγώ το φαντάζομαι. Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος!

Και κάπως έτσι είναι που συνειδητοποιείς πως αρχίζεις να ενηλικιώνεσαι και να ωριμάζεις όχι όταν κλείσεις ένα συγκεκριμένο αριθμό χρόνων σε αυτόν τον πλανήτη, αλλά όταν η καθημερινότητα και η ζωή σε σπρώξουν στον ωκεανό φωνάζοντάς σου: ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΚΟΛΥΜΠΑ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΑΚΤΗ! Αν και ξέρω πως ακόμα δεν έχω φθάσει στα πολύ βαθιά… Προετοιμάζομαι όμως!

image

19 σκέψεις σχετικά με το “ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

  1. Ο/Η sweet jane eyre λέει:

    Πόσο αληθινό το κείμενό σου. Δεν θα πω όμορφο, γιατί το αληθινό κρύβει μέσα του και το όμορφο και το τρομακτικό. Μεγάλωσες Παναγιώτα μου και είμαι σίγουρη πως από εδώ και πέρα τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, ας είναι και πιο βαθιά. Δεν πειράζει μην διαβάζεις, εσύ ζεις πράγματα άξια να διαβαστούν και αυτό φτάνει. Καλή σου χρονιά!

    Αρέσει σε 6 άτομα

  2. Ο/Η https://passepartoutreading.wordpress.com/ λέει:

    Καλώς την!
    Μας έλειψες!
    Καλή χρονιά να έχεις, πλούσια σε εμπειρίες, γνώσεις και αισθήματα. Και νομίζω ότι πια έχεις φτάσει σε εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή που να μπορείς να τα αναγνωρίσεις και να τα εκτιμήσεις.
    Κάθε επιτυχία στη ζωή σου.

    Αρέσει σε 2 άτομα

    • Ο/Η cocooning cat λέει:

      Καλή και δημιουργική χρονιά! Το θέτεις σε μια πολύ σωστή βάση. Το θέμα είναι να ξέρουμε να εκτιμούμε αυτά που πραγματικά αξίζουν, να πάψουμε να «σκάμε» για άλλα ανούσια και να επιδιώκουμε να μην βαλτώνουμε πνευματικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά…

      Υ.Γ. Κι εμένα μου έλειψε που δεν μπορούσα όλο αυτό το διάστημα να σας διαβάζω όσο συχνά θέλω.

      Αρέσει σε 3 άτομα

  3. Ο/Η a stylish choice λέει:

    Χαίρομαι που ξαναδιαβάζω κάποιες απο τις σκέψεις σου! Δύναμη και πίστη στον εαυτό σου και ολα θα πανε καλα ! Ειναι δύσκολο το λειτούργημα που αποφάσισες να ακολουθήσεις μα συνάμα και τόσο σπουδαίο !Να εχεις μια υπέροχη χρονια με όμορφες εμπειρίες !

    Αρέσει σε 2 άτομα

  4. Ο/Η pote-pote tin kiriaki λέει:

    Είναι φοβερό να βλέπεις πώς αλλάζει ο άνθρωπος σιγά σιγά.Όντως μεγάλωσες..Πραγματικά χαρά στο κουράγιο σου να κάνεις ένα τόσο απαιτητικό επάγγελμα. Την ακτή θα την βρεις, είμαι σίγουρη.Ωσπου να δεις πάλι θάλασσα μπροστά σου που θα σε οδηγήσει σε μία άλλη ακτή 😉 Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη!

    Αρέσει σε 6 άτομα

  5. Ο/Η Άιναφετς λέει:

    Τι καλά που κάνεις Παναγιώτα μου και ξεκινάς την νέα σου χρονιά «φρεσκάροντας» το μπλογκοσπιτάκι σου, γιατί θα δεις καθώς θα περνούν οι μέρες πόσο καλό μας κάνει η επι-κοινωνία έστω και διαδικτυακή! 😛
    Διαβάζοντας σε, μπήκα στο κλίμα όλης μου της ζωής, μια και ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος ιατρός που έφερε τη νευροχειρουργική στην Ελλάδα (σπούδασε στη Γαλλία, όπου και γεννήθηκα)…
    Έφυγε στα 98 του, πριν δυο χρόνια και αυτό προσωπικά κάτι μου λέει! 😉
    Όλα τα χρόνια ακόμα και στα βαθιά γεράματα του, ήταν εκεί και σε συμβούλια και με συμβουλές, όταν γύριζε σπίτι μετά από πολύωρα χειρουργεία, δεν κουβαλούσε μαζί του τίποτα απ΄ την ένταση της μέρας, «την» άφηνε έξω και είναι η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω, γιατί όλα τ’ άλλα απ΄τη φύση σου τα αισθάνεσαι, γι αυτό ν’ ακούς τη καρδιά σου και να εμπιστεύεσαι τη ζωή!
    Έχεις διαλέξει το σοβαρότερο λειτούργημα και εύχομαι με όλη μου την καρδιά, καλή δύναμη, εσωτερική υγεία και Αγάπη γιατί μόνο αυτή δίνει Χαρά! 😀

    ΑΦιλάκια τρυφερά και πάντα καρδιάς! ❤

    Αρέσει σε 2 άτομα

    • Ο/Η cocooning cat λέει:

      Στεφανία μου, δεν σταματάς να με εκπλήσσεις ποτέ! Ποιο ήταν το όνομα του μπαμπά σου, αν επιτρέπεται;
      Τη συμβουλή σου την εκτιμώ πάρα πολύ και αντιλαμβάνομαι την αξία της, οπότε εννοείται την κρατώ και θα προσπαθήσω να μην την ξεχάσω με το πέρασμα των χρόνων…
      Πολλά φιλάκια κι από μένα!

      Αρέσει σε 2 άτομα

    • Ο/Η Άιναφετς λέει:

      Ιωάννης Ταπτάς λεγόταν.
      Οι σημερινοί νευροχειρουργοί πρέπει να είναι η τρίτη γενιά, μια και όλοι οι τότε επιμελητές του, έχουν συνταξιοδοτηθεί (΄Ήταν σχεδόν όλοι στη κηδεία του)!
      Υπήρξε για πολλά χρόνια διευθυντής στον Αγ. Σάββα, μέχρι που πήρε σύνταξη!
      Καλή συνέχεια με «επίγνωση»! 🙂

      Αρέσει σε 2 άτομα

  6. Ο/Η oneiraparamithiou λέει:

    Δεν σε φοβαμαι. Ακριβως επειδη ψάχνεσαι και σου αρεσει αυτό το δυσκολο επάγγελμα που επέλεξες, ειμαι σίγουρη οτι θα δώσεις τον καλυτερο σου εαυτο…Καλη και δημιουργική Χρονια σου ευχομαι…Οσο για την φυση του ανθρώπου, και γω το τελευταίο διάστημα την μαθαίνω καλυτερα, αλλα απο την άλλη πλευρά, του θεϊκού θαύματος και της δημιουργίας, 3 βδομαδες πριν οι γιατροί «τραβούσαν» και έβαζαν πανω στην κοιλιτσα μου ενα πλασματάκι γλυκο σαν μέλι, και τωρα καθημερινά τρώει απο το σώμα μου και γω δεν χορταίνω να το κοιτάζω και να σκέφτομαι ποσο σοφή ειναι η Φυση, αλλα και πόσα μπορει να καταφέρει ένας ανθρωπος… Πολλα πολλα φιλια! 🙂

    Αρέσει σε 3 άτομα

    • Ο/Η cocooning cat λέει:

      Κατερίνα μου, τι ευχάριστα κι όμορφα νέα!!! Πραγματικά, δεν νομίζω ότι υπάρχουν λόγια που μπορώνα γράψω και να περικλείουν τη μαγεία που υπάρχει στη μητρότητα και στο να κρατάς ένα τόσο δα θαυματάκι στα χέρια σου! Εύχομαι μόνο να είστε γεροί κι οι αγαπημένοι οι τρεις σας!!! 👪 Και, γιατί όχι, σύντομα κι εφόσον το επιθυμείτε να προστεθεί κι άλλο μέλος στην παρέα! ☺️

      Αρέσει σε 2 άτομα

  7. Ο/Η chwyfleian λέει:

    Καλή χρονιά σου εύχομαι, με υγεία (pun unintended!), δύναμη και πολλές επιτυχίες! 🙂

    Πήγα να γράψω πως μας έλειψες, αλλά το πόσο έλειψες σε μας είναι πολύ μικρό μπροστά σε όσα κάνεις. Επομένως συνέχισε όπως πορεύεσαι και την άκρη σίγουρα θα τη βρεις. Πάει αυτή η αφέλεια που έχουμε στα 18, όταν νομίζουμε ότι μεγαλώσαμε ενώ βρισκόμαστε ακόμα μέσα σε μια φούσκα…

    Αρέσει σε 2 άτομα

Σχολιάστε